Mobiele telefoon op school

Nu het nieuwe schooljaar is gestart, komt de breinbreker ‘hoe gaan we om met mobiele telefoons op school’ voor veel scholen weer naar voren. De regering adviseert (met klem) om per 1 januari de mobiele telefoons uit de klas te weren, maar scholen mogen zelf beslissen of en hoe ze dit advies opvolgen. 

Ik vind het vreemd dat het een advies is en geen regel: je wilt dit als regering vanuit gezondheidsbelangen voor jongeren, maar kennelijk is het niet belangrijk genoeg om er echt met de vuist op te slaan. 

Op de school van mijn dochter hebben ze besloten om per nieuw schooljaar de telefoons te bannen uit de les. Wat meteen leidt tot stress thuis: ‘hoe weet ik dan in welk lokaal ik zit?’ Het geeft meteen aan hoe het zit met alleen nog maar oplossingen uit dat ding weten te halen. Het keelt alle creativiteit. Het mobieltje moest leiden tot meer vrijheid, maar het werd een apparaat van gevangenschap. Het ding is, met al zijn mogelijkheden, net zo toxisch als alcohol, roken of drugs. En aangezien we tegenwoordig met zijn allen verkleefd zijn aan dat ding, is het misschien ook wel de grootste verslaving van Nederland. 

Ik maak me er ook schuldig aan hoor! En ik ben er niet blij mee. Ik probeer niet voor niets zo nu en dan een digitale detox te houden, waarbij ik social media mijdt en mijn telefoon probeer te negeren. Maar makkelijk is het niet… 

De telefoons in de klas zorgen voor een hoop problemen. Zelfs in een telefoon-tas raken kinderen nog afgeleid. ‘Hoor ik nu een telefoon zoemen?’ Er is een onderling verschil hoe docenten omgaan met de telefoon binnen de klas, dus vaak zitten ze ook in de tas en verschuiven gemakkelijk op tafel.
Het levert nek- en oogproblemen op, vermindert concentratie, leidt tot overprikkeling, wat weer leidt tot burn-out klachten en niet in de laatste plaats: het is een sluipmoordenaar voor de sociale skills van onze jongeren. De sociale angst viert hoogtij momenteel. Nieuwe mensen aanspreken? Iemand bellen? Een vraag stellen in een winkel? Jongeren zijn massaal bang om in het echte leven contact aan te gaan met anderen.

Er zijn scholen die al langer experimenteren met een ban op telefoons. Ook in de pauze. Daar merken ze dat leerlingen weer meer contact maken met elkaar, ruzies en conflicten verminderen en leerlingen in het algemeen lekkerder in hun vel zitten. Het heeft een positief effect op het leerrendement. Immers: als je hersenen niet bezig hoeven zijn met prikkels van een telefoon te verwerken, blijft er meer ruimte en rust in dat hoofd om de lesstof tot je te nemen.

‘En als ik mijn kind moet bereiken?’ Het is een vraag waar ouders zich zorgen om maken. Maar hoe deden ze dat dan pre-telefoontijd? En wat is er zo urgent dat jij tijdens schooltijd met je kind moet bespreken? In noodsituaties zijn scholen nog altijd bereikbaar op een ouderwetse vaste lijn.

‘Niet verbieden, maar leren doseren’, is een veel gehoord argument. Maar als het jou als ouder thuis al niet lukt om het te doseren (van jezelf en/of je kind), hoe zou dat dan op school wel werken? Het moge duidelijk zijn: ik ben groot voorstander van het bannen van telefoons in de les én in de pauze. Er blijft buiten school nog genoeg tijd over.