Maandelijkse column: Eén vervelende gebeurtenis kan je hele leven zomaar een andere wending geven…
Algemeen Zo begon ik mijn verhaal de vorige maand. Ik vertelde u over het motorongeluk in mei 2004 en de daarop volgende klachtenregen. Een zere nek, concentratieverlies, duizelig. Wat ik ook probeerde, het wilde maar niet verdwijnen. Pas toen ik me vijf jaar later uit pure nieuwsgierigheid bij een praktijk voor Body Stress Release meldde, werd ik van mijn klachten verlost. Het bleek het begin van een ommekeer. Fysiek, want eindelijk kon ik weer normaal de trap aflopen, maar ook vanuit een carrière-oogpunt.Ik herinner me die dag nog goed. Het is woensdag 27 april 2011. De wieltjes van mijn koffer piepen en kraken er op los, wanneer ik de grote vertrekhal van Schiphol kom binnenlopen. Even verderop staan een paar mede-cursisten. In mijn hoofd stel ik me al voor. “Hoi, ik ben Anouk, heb zojuist een wereldbaan opgezegd, mijn appartement verhuurd en 20.000 euro op zij gezet voor een verblijf van vijf maanden in Zuid-Afrika waar ik een opleiding ga volgen. Of die investering zich gaat lonen? Geen idee! Maar ja, je moet wel eens wat in het leven hè.” De piepende wieltjes zwijgen, ik zet mijn koffer neer en schud een paar handen. “Hoi, ik ben Anouk. Beetje zin in?”
Een wereldbaan dus. Nou, die had ik zeker. Als Product Developer bij G-Star reisde ik de hele wereld over. Een weekje China voor het bezoeken van kledingfabrieken en op de weg naar huis een stop in India of Bangladesh. Eenmaal weer thuis stond de volgende reis alweer in de agenda. Naar Peru dit keer, om ook daar kleding uit te zoeken voor nieuwe collecties. Toegegeven, het verdiende goed. En mocht u meelij krijgen vanwege die lange reistijden? Niet nodig. Met het eten, de stoelen en het filmaanbod in de businessclass is weinig mis. Toch vrat het ook aan me. De stress die bij dit werk kwam kijken kon onmogelijk goed zijn voor je lijf, daar raakte ik zo langzaam maar zeker wel van overtuigd. En wanneer je op doorreis bent in Bangladesh en daar ’s ochtends vroeg kinderen langs de spoorlijn aan het werk ziet met het hakken van steentjes, geeft dat een onbehaaglijk gevoel. Helemaal als je ’s avonds in je hotel hoort dat ze er eigenlijk nauwelijks iets mee verdienen. Wil ik dit eigenlijk wel? Word ik hier gelukkig van? Steeds vaker schoten die vragen door mijn hoofd.
Ik vertelde u zojuist over een ommekeer. Door mijn lichamelijke klachten als gevolg van het motorongeluk kreeg gezondheid een steeds prominenter plekje in mijn agenda. Het bezoek aan de Body Stress Release-practitioner in Weesp gaf dat ene zetje. Het bleek het einde van mijn fysieke ongemakken en het begin van een nieuwe passie. In het vliegtuig konden al die films me niet meer boeien, liever dook ik de medische boeken in die ik van huis had meegenomen. Enthousiast als ik ben aangelegd, schreef ik me dan ook in voor een HBO opleiding Medische Basiskennis. Ondertussen wilde ik alles te weten komen over Body Stress Release. De behandelmethode die uitgaat van vastgezette spanning in spieren en bindweefsel. Vaak het gevolg van overbelasting of, zoals in mijn geval, een ongeluk. Ik ontdekte dat het een Zuid-Afrikaans echtpaar is geweest die aan de wieg heeft gestaan van deze methode. Wie de fijne kneepjes onder de knie wil krijgen, zal dan ook naar het land van Mandela moeten afreizen. Daar, in het dorpje Rondevlei, staat het enige BSR-opleidingsinstituut ter wereld.
Maar ja. Zuid-Afrika. En dat voor vijf maanden lang. U begrijpt, zo’n beslissing neem je niet even op één en dezelfde dag. De studie alleen al kostte omgerekend zo’n 5.000 euro en ben je eenmaal in zo’n ver land, dan wil je natuurlijk ook nog wel het nodige zien. Bovendien komen er al die tijd geen inkomsten binnen. Op een avond besloot ik er eens goed voor te gaan zitten. Papier op tafel, pen in de aanslag. Met links een rijtje minnen en rechts daarnaast de plussen. Eenmaal klaar bleef ik een tijdje naar het vel papier staren. Weet je wat, ik doe het gewoon! En mocht het om wat voor reden niet lukken, dan vind ik vast wel weer iets anders. Toen ik de woorden eenmaal hardop had uitgesproken, deinsde ik niet meer terug. De knoop had ik doorgehakt. Wanneer ik zou worden toegelaten tot de opleiding in Zuid-Afrika, zou ik mijn baan gaan opzeggen, de koffers pakken en de sprong in het diepe wagen. Die gedachte liet me niet meer los.
Daar sta ik dan eindelijk. Het moment waar ik al maanden naartoe heb geleefd. Over ruim twee uur vertrekt ons toestel naar Kaapstad. Samen met acht Nederlanders die ik gisteren nog niet kende, begin ik aan een avontuur waarvan ik de afloop niet ken. Wow, het gaat nu echt gebeuren!
Volgende maand: kneden, studeren en paardrijden en land vol tegenstellingen.
Tot de 1e van de volgende maand!
Anouk Leek
Uw BSR practitioner
www.orthosvivere.com
