Wereldlichtjesdag

Het was afgelopen zondag, Wereldlichtjesdag. Op die dag steken mensen wereldwijd om 19.00 uur kaarsen aan voor overleden kinderen. Voor het derde jaar op een rij liep ik naar het kapelletje aan de Clarissenstraat. Het pad was aan weerszijden verlicht door lichtzakjes met kaarsen erin. Kinderstemmen zongen me tegemoet. Binnen was het warm en licht. 30 Kinderen van het Angelakoortje zongen uit volle borst liedjes. 'Pak maar mijn hand', 'Droomjas' en 'Samen voor altijd'. Een ontroerende binnenkomer. Om half 7 waren alle stoelen bezet. De kinderen liepen weg en kwamen even later twee aan twee terug. Ze droegen de kaarsen die voor de overleden kinderen aangestoken werden. Kleurige ronde kaarsen op een glas, in het glas bengelde een klein engeltje onder de kaars. 'Licht op herinnering was het thema van dit jaar, aldus Judith Marechal en Susanne van Lierop, ritueel begeleiders bij afscheid. Zij organiseerden deze viering.

Er kwam een mooi verhaal over een zwangere vrouw; de verwachtingen, wensen, dromen en liefde die er al voor zo'n kleintje zijn. En hoe anders het daarna kan lopen… Naast me zit een jonge vrouw waar zachtjes te huilen. Hierna werd het lied Precious Child gezongen, een lied dat speciaal voor Wereldlichtjesdag is gemaakt.

Jet Ruijsenaars-Berkers en haar zoon Jelle maakten ook deze avond weer de muziek en zongen soms tweestemmig, soms solo. Het kippenvel stond op m'n armen.

Het was bijna 7 uur en we staken de kaarsen aan voor de overleden kindjes. De ene na de andere naam klonk door het kerkje. Job. Enzo. Mees. Jaappie. Jade. Justin. Pjotr. Ilonka. Zo gaat het door. 21 Kaarsen, 21 kinderen, 21 verhalen. Ook ik stak een kaars aan, natuurlijk zoek ik een mooie roze uit. Hierna kwam iedereen naar voren en werd de tafel verlicht door tientallen kleine kaarsjes. Verbondenheid, iedereen leefde op deze avond met elkaar mee.

Er werden gedichten voorgelezen; Elize voor haar overleden broertje, Hetty voor haar kleinkind en Sandra deed dat voor haar stoere zoon. Iedereen had een andere relatie met het overleden kind. Susanne vertelde een verhaal over een meisje in de speeltuin, het verlies van een ballon en hoe de herinnering eraan toch weer wat vreugde kon geven. Zo voel ik het als ik terug denk, ook dan is er verdriet en vreugde.

Vervolgens deelden kinderen lichtzakjes uit, kleine witte zakjes waar een kaars in kon. In mijn zakje zijn hartjes uitgesneden waar het licht doorheen zal schijnen. Judith nam ons in gedachten mee naar een herinnering. We gaven die herinnering een naam en schreven deze op het zakje. Daarna werden de herinneringen benoemd in een lint van woorden. 'Vogeltje.' 'Lief.' 'Altijd.' Zachtjes zei ik mijn woorden en gaf het lichtje door. Een klein kinderstemmetje zei: 'ik hou van jou'. Zo ging het door tot alle herinneringen benoemd waren en een plek hadden gekregen. Jet en Jelle zongen het nummer herinnering uit The Cats.

Susanne had nog een speciaal stukje tekst voor de aanwezige kinderen en zij kregen ook allemaal een speciaal kaarsje mee.

Op het einde nog een paar mooie woorden, een uitnodiging voor koffie, nog een laatste liedje. Het was tijd om naar huis te gaan. Ik liep naar voren en pakte de kaars die ik had aangestoken. Als ik thuis ben, zal ik de kaars meteen weer aansteken. Samen met het kaarsje in mijn lichtzakje. Er was licht vandaag. Licht voor al die kinderen, maar ook licht voor ons, voor mij. De muziek, de troostende woorden, de mooie teksten, de verbondenheid, de zingende kinderen, dat alles heeft mij verwarmd. Ik voel me lichter.

Tekst: anoniem
Foto: Arianne Beks