Wekelijkse column: Het nut van erkenning in conflictsituaties

Conflicten zijn vervelend. En de meesten kennen de uitdrukking: waar twee vechten hebben twee schuld. Nou heb ik een hekel aan het woord schuld. Want niemand is er bewust op uit om ruzie te maken, dus men is ook niet schúldig aan ruzie. Maar vaak doet men allebei wat, waardoor conflicten kunnen ontstaan.

Er zijn veel manieren om met conflicten om te gaan, en om conflicten op te lossen. Maar deze keer ga ik het hebben over erkenning. Mensen willen graag erkenning voor de pijn die ze voelen, het verdriet wat ze hebben, de energie die ze ergens in hebben gestoken. Als ik verdriet heb, is het al fijn dat iemand mijn verdriet opmerkt en een hand op mijn schouder legt.

Als mensen boos zijn wordt er meestal niet bewust te weinig erkenning gegeven. De ander zegt bv.: het is niet mijn schuld, waarmee de suggestie ontstaat dat het de ander zijn schuld is. Dat voelt als zout in de wond. Conflicten oplossen lukt op die manier niet.

Het is verstandiger op zoek te gaan naar datgene wat jij anders (beter) had kunnen doen. Dan kun je aangeven dat je beiden fouten hebt gemaakt, waardoor er ruimte ontstaat. Fouten maken is immers menselijk.

We hebben echter een blinde vlek als het om onze eigen fouten gaat. Ik zie niet dat ik iets verkeerds gezegd heb, dus: ik heb niks verkeerds gezegd. Je zou dan beter kunnen vragen: “Wil je me vertellen wat ik verkeerd gezegd heb?” Maar overtuigd als we zijn van ons gelijk roepen we direct: ik heb niks verkeerds gezegd. Impliciet leg je daarbij de verantwoordelijkheid bij de ander neer. Goed ruzie maken is ook een kunst!