Wekelijkse column: Oorlog in relaties en ouderverstoting
Gescheiden ouders kunnen elkaar zo vreselijk dwars zitten. Ik zag gisteren een TV-programma: “Als liefde oorlog wordt”, een praatprogramma over ouders die elkaar de kinderen misgunnen. Er was zelfs een vader die beschuldigd werd van seksueel misbruik. Natuurlijk kun je ook dat niet zonder meer uitsluiten, maar vals beschuldigen dát is echt schandalig.
Uiteraard is het moeilijk om in een conflict redelijk te blijven en is het begrijpelijk dat je ‘de vijand’ met allerlei middelen wilt bestrijden. Maar: de andere ouder van je kind mag nooit ‘vijand’ worden. Wel in de partnerrelatie, je bent tenslotte ex-partner, maar niet in de ouderrelatie. Je wordt immers nooit ex-ouder. De scheiding tussen ouder- en partnerschap is lastig voor veel mensen.
Kinderen hebben hier last van, en het is goed om alles in het werk te stellen om de kwaliteit van de ouderrelatie zodanig te bevorderen dat omgang van kinderen met beide ouders mogelijk is. Maar helaas wordt de strijd soms zo hard gevoerd dat je eerder schade toebrengt dan dat de ouder/kindrelatie nog meerwaarde heeft. De andere partner heeft dan ‘gewonnen’, zo lijkt het. Zo lijkt het, want uiteindelijk zijn er alleen maar verliezers.
Het kind verliest de afwezige ouder (ouderverstoting/PAS), de afwezige ouder verliest zijn kind, maar ook de ouder die ‘wint’, verliest uiteindelijk vaak ook. Soms kiest men ervoor de strijd te staken. Het is dan belangrijk dat het kind weet dat de verstoten ouder de strijd begraven heeft omwille van het kind maar dat hij/zij niet het kind vergeten is.
Kinderen worden echter groot. Bijna altijd gaan kinderen zich na verloop van tijd (soms pas nadat zij zelf kinderen hebben…) afvragen hoe het nou ècht zat. En als ze dan het contact met de verstoten ouder herstellen, kan het contact met de andere ouder verslechteren en zelfs verbroken worden. Maar: de grootste verliezer is het kind.
Daarom zou de omgeving veel meer invloed moeten uitoefenen op de ouder die het kind (soms zelfs onbewust) beïnvloedt. Natuurlijk gebeurt dat vaak. Maar sommige familieleden gaan 100% achter hun eigen zoon/dochter staan, en moedigen daarmee de strijd tussen de exen aan. Ook huisartsen, onderwijzers en hulpverleners moeten aangeven dat het voor de kinderen goed is hun beide ouders te kennen, zélfs als die andere ouder niet zo’n geweldig positieve invloed heeft. Beter een ‘matige’ ouder die je kent, dan een ouder die je niet kent.
Het vraagt veel wijsheid van de familie als een van de kinderen gaat scheiden, maar het is de moeite waard om de strijd niet aan te wakkeren.
Uiteraard is het moeilijk om in een conflict redelijk te blijven en is het begrijpelijk dat je ‘de vijand’ met allerlei middelen wilt bestrijden. Maar: de andere ouder van je kind mag nooit ‘vijand’ worden. Wel in de partnerrelatie, je bent tenslotte ex-partner, maar niet in de ouderrelatie. Je wordt immers nooit ex-ouder. De scheiding tussen ouder- en partnerschap is lastig voor veel mensen.
Kinderen hebben hier last van, en het is goed om alles in het werk te stellen om de kwaliteit van de ouderrelatie zodanig te bevorderen dat omgang van kinderen met beide ouders mogelijk is. Maar helaas wordt de strijd soms zo hard gevoerd dat je eerder schade toebrengt dan dat de ouder/kindrelatie nog meerwaarde heeft. De andere partner heeft dan ‘gewonnen’, zo lijkt het. Zo lijkt het, want uiteindelijk zijn er alleen maar verliezers.
Het kind verliest de afwezige ouder (ouderverstoting/PAS), de afwezige ouder verliest zijn kind, maar ook de ouder die ‘wint’, verliest uiteindelijk vaak ook. Soms kiest men ervoor de strijd te staken. Het is dan belangrijk dat het kind weet dat de verstoten ouder de strijd begraven heeft omwille van het kind maar dat hij/zij niet het kind vergeten is.
Kinderen worden echter groot. Bijna altijd gaan kinderen zich na verloop van tijd (soms pas nadat zij zelf kinderen hebben…) afvragen hoe het nou ècht zat. En als ze dan het contact met de verstoten ouder herstellen, kan het contact met de andere ouder verslechteren en zelfs verbroken worden. Maar: de grootste verliezer is het kind.
Daarom zou de omgeving veel meer invloed moeten uitoefenen op de ouder die het kind (soms zelfs onbewust) beïnvloedt. Natuurlijk gebeurt dat vaak. Maar sommige familieleden gaan 100% achter hun eigen zoon/dochter staan, en moedigen daarmee de strijd tussen de exen aan. Ook huisartsen, onderwijzers en hulpverleners moeten aangeven dat het voor de kinderen goed is hun beide ouders te kennen, zélfs als die andere ouder niet zo’n geweldig positieve invloed heeft. Beter een ‘matige’ ouder die je kent, dan een ouder die je niet kent.
Het vraagt veel wijsheid van de familie als een van de kinderen gaat scheiden, maar het is de moeite waard om de strijd niet aan te wakkeren.
